Vanochtend las ik les 297 uit Een Cursus in Wonderen. De les luidt: "Vergeving is het enige geschenk dat ik geef."
Inmiddels ben ik gewend aan het taalgebruik van de Cursus, maar op sommige momenten ervaar ik de woorden nog steeds als heel groots. En alhoewel de lessen inderdaad diep en verheven zijn, bevatten ze tegelijkertijd eenvoudige wijsheden die je in het dagelijks leven kunt herkennen.
Ook deze ochtend voelde ik de les als groots. Daarom wilde ik proberen haar in mijn eigen woorden te vertalen.
Ik kwam uit op de zin: "Door los te laten verenig je jezelf met het nu."
Ik heb die zin in de Chat gezet en gevraagd of mijn redenatie klopte. De Chat gaf haar zegen.
En eerlijk gezegd voelde dat ook zo — want in de kern is vergeving niets anders dan loslaten. Door het verleden en je oordelen los te laten, kom je terug in het heden. En in dat Nu is er geen strijd meer, geen oordeel, geen afgescheidenheid. Alleen vrede.
Hoe denk jij daarover? En hoe zou jij deze les in jouw eigen woorden vertalen?
bodmamu
Reactie plaatsen
Reacties