Mij pad naar verlichting

Mijn pad van verlichting

Sinds ik bewust een spiritueel pad bewandel, kom ik steeds vaker in aanraking met het fenomeen verlichting. Iedereen krijgt hier op een bepaalde manier mee te maken, maar in mijn geval ben ik het actief gaan opzoeken.

Terugkijkend op mijn leven realiseer ik me dat ik verschillende stadia van verlichting heb ervaren. Op die momenten voelde ik me geweldig. Maar wat daarna kwam, was vaak verwarrend en moeilijk. Ik wilde die staat van verlichting koste wat kost vasthouden en putte mezelf daardoor volledig uit. In eerste instantie leidde dat tot een soort manische energie, gevolgd door een diepe neergang. Vervolgens bleef ik steken in angst en onzekerheid—zoals Richard Gere’s personage in de film Mr. Jones.

Om mezelf hiertegen te beschermen, trok ik mijn harnas op. Op wilskracht kon ik alles aan, en dat gaf me een gevoel van controle en veiligheid. Maar tegelijkertijd voelde mijn leven steeds leger. Ik wist niet goed wat ik wilde en mijn ego nam het roer over. Ik leefde in angst—bang om niet te voldoen aan mijn eigen verwachtingen en professionele doelen. Zelfs in mijn hobby’s, zoals hardlopen, ging ik vaak ver over mijn grenzen heen. En waarvoor eigenlijk? De foto die ik bij deze bijdrage plaats, is gemaakt vlak voor een flinke meltdown.

Dit harnas (afsluiten voor gevoel) heb ik mezelf aangeleerd in mijn jeugd. Mijn moeder was emotioneel erg instabiel en vluchtte in de alcohol. Dit deed ze zo excessief dat ze uiteindelijk het leven heeft gelaten. Deze hele situatie zorde voor veel spanning thuis. Door me naar binnen te keren en af te sluiten voor mijn gevoel kon ik overleven.

Toen ik begon met mediteren, werd het aanvankelijk niet makkelijker. Mijn ego—dat ik definieer als mijn angstgedreven zelf—begon mijn pantser te doorbreken. Ik had geen andere keuze dan hiermee te dealen. Ik herinner me dat ik ooit een sesshin (een week lang intensief mediteren) volledig op wilskracht heb doorstaan. Maar verlicht werd ik daar niet bepaald van. Mijn wilskracht brak uiteindelijk, waardoor mijn ego soms volledig de overhand kreeg. Slapeloze nachten en gepieker over het niet kunnen slapen maakten die periode erg zwaar. 
Ik ben bij Zen.nl begonnen aan het zogenaamde ZIOP traject. Dit is een opleiding tot zen leraar. Het besluit om dit te gaan doen voelde goed. Mijn eerste cursus die ik mocht geven was de cursus "Leer denken wat je wil denken" naar het gelijknamige boek van Rient Ritkes. Ik kan me herinneren dat het voor de groep zitten mijn podium angst tot grote hoogtes bracht. Toen brak tot overmaat van ramp ook nog een het corona virus uit. Maar de cursus het ik goed afgerond en mijn cursisten waten erg tevreden. Een van mijn cursisten is nu zelf zen leraar. Helaas heb ik de opleiding niet afgemaakt. Na meerdere pogingen om dit te doen heb ik jammer genoeg de handdoek in de ring gegooid. Ik voelde me destijds niet stabiel genoeg. De lessen die ik geleerd heb in die periode zijn van onschatbare waarde. Ik denk ook met veel warmte terug aan die tijd. 

Nu, terugkijkend, besef ik hoeveel ik hiervan heb geleerd. Vorig jaar begon ik aan een nieuwe baan, in een nieuwe markt en een nieuwe functie. Dit raakte dat oude proces weer aan—en hoe. Intern was ik volledig de weg kwijt, terwijl ik aan de buitenkant in een soort freeze zat. In oktober werd ik gevraagd om een switch te maken naar een functie die dichter bij mezelf lag. Ik zei ja, maar het harnas dat ik jarenlang had opgebouwd, bleef nog een tijd actief.

Tot de ochtend dat we op vakantie gingen naar IJsland. Er ging een schakel om in mijn hoofd. Plots herinnerde ik me hoe ik als kind een manier had om me te ontspannen. Dit kleine, vergeten detail bleek een lifesaver. Een enorme rust daalde over me neer—geen extreme highs, geen diepe lows, maar pure rust. Iets wat ik compleet was kwijtgeraakt. Wat een verademing! Dit werd de basis voor het vertrouwen dat ik nu voel. Hoe slecht ik me ook voelde door de moeilijke periode, ik wist: het komt goed. De tweede foto is de eerste avond van onze IJsland vakantie.

Ik dacht ook terug aan Een Cursus in Wonderen, een boek dat al in mijn kast stond. Ik begon me erin te verdiepen—1500 pagina’s in het Engels. Alles wat ik ooit cognitief over zen had geleerd, vond ik hier terug, maar dan in christelijke terminologie. Het verschil is dat ik nu wél bij mijn gevoel kan en mijn ego steeds beter doorzie. De momenten van verlichting die ik nu ervaar, brengen me niet meer uit balans. Korte nachten heb ik nog steeds, maar ik lig niet meer te piekeren. Ik lig vredig en warm wakker te zijn.

Om mijn verdieping in de cursus structureel te maken, heb ik besloten om dagelijks een YouTube-video te maken over de les van de dag. Er zijn 365 lessen. Ik heb ervoor gekozen om de video’s in het Engels te maken, omdat mijn versie van het boek ook in het Engels is geschreven.

Daarnaast ben ik met bodmamu begonnen. Mijn intentie met bodmamu is het onderhouden van mijn welzijn, dat van mijn mijn dierbaren en bijdragen aan een betere wereld.

Dit voelt als de juiste richting—voor mij, voor Lucas en Monique, en voor de rest van de wereld.