Jezelf leren kennen.
Zelf de leeftijd bereiken waarop mijn lieve moeder is overleden, is iets wat me altijd heeft beziggehouden. Als jonge man zag ik haar ziektebeeld – al dan niet terecht – als een gebrek aan ruggengraat. Of dat zo was, weet ik nog steeds niet, maar die overtuiging heeft me wel een ijzeren discipline opgeleverd. Luisteren naar mijn lichaam of erop vertrouwen? Dat stond niet in mijn woordenboek. Nee, ik was een man van doelen stellen, schema’s maken en keihard doorgaan. En het liefst alleen. Mensen om me heen? Vertrouwde ik niet. Ze hielden me alleen maar op.
Dus deed ik het zelf. Kilometer na kilometer liep ik hard, halve en hele marathons, niet omdat ik nou zo snel was, maar ik ging door. Als een goed ingereden diesel. Rennen was mijn uitlaatklep, mijn manier om te bewijzen dat ik sterk was. Maar zoals elke motor slijt, begon mijn herstelvermogen ook af te nemen. En toen? Toen kwam ik mezelf tegen. Keihard.
De overgang van bikkelharde einzelgänger naar een man die in contact staat met zichzelf en de wereld om hem heen, was niet bepaald soepel. Mediteren – ja, ik hoor je denken – hield me een spiegel voor. En die spiegel liet me kanten zien die ik liever niet wilde erkennen. In de wereld van mindfulness gaat het over luisteren naar je lichaam, naar wat je echt voelt. Nou, dat stond nogal haaks op hoe ik jarenlang had geleefd.
In het begin was het alsof ik heen en weer werd geslingerd tussen twee extremen. De ene dag voelde ik me een stoere bikkel die alles aankon, de volgende dag een bang mannetje dat het liefst onder een dekentje kroop. Dan weer een wereldverbeteraar vol goede intenties, dan weer een veelverbruiker die het allemaal wel best vond. Maar stap voor stap begon ik balans te vinden.
Het proces was verre van perfect – dat is het nog steeds niet – maar ik ben zachter geworden. Fijner, vooral voor mezelf, maar ik hoop ook voor de mensen om me heen. Het lukt me steeds beter om te luisteren naar wat mijn lichaam, mijn geest en mijn omgeving nodig hebben. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik af en toe teruggrijp naar oude tactieken, zoals mezelf verstoppen als het moeilijk wordt. Maar meestal weet ik mezelf weer op het juiste spoor te krijgen.
Ik deel dit verhaal omdat ik geloof dat veranderen mogelijk is. Het is niet makkelijk, soms is het ronduit klote, maar er is altijd hoop. Als ik het kan – de man die dacht dat alles met schema’s en doorzettingsvermogen opgelost kon worden – dan kan iedereen het. En als je onderweg struikelt? Gewoon weer opstaan en verdergaan. Als een goed ingereden diesel, maar dan eentje die nu ook naar de kilometerstand kijkt.
jacco
foto's door Frank Reiz / frankreiz.fridah.nl
Reactie plaatsen
Reacties