Het temmen van de os. Het klinkt als een eeuwenoude kunst, iets wat je alleen in een afgelegen klooster in de Himalaya zou leren. En toch, beste lezer, werd ik er deze week weer keihard mee geconfronteerd. Want hoe zen ik ook denk te zijn, mijn oerbrein heeft een indrukwekkend talent om me te herinneren aan één waarheid: blijven oefenen is essentieel.
Daar zat ik dan, of beter gezegd, daar reed ik, rustig mijn weg zoekend in een parkeergarage. De derde etage, om precies te zijn. Voor mij stopte een auto. Niet zomaar even, nee, de bestuurder had zijn zinnen gezet op een plek die nog niet vrij was. De auto die daar stond, leek een eeuwigheid nodig te hebben om afscheid te nemen van die kostbare vierkante meter beton.
Inmiddels bouwde zich achter mij een heuse file op. Ik keek in mijn achteruitkijkspiegel en zag dat er inmiddels een stoet van zeker acht auto’s stond te wachten. Dat is het moment waarop mijn praktische kant zich aandiende. "Waarom blijven we hier wachten? Er zijn elf verdiepingen in deze parkeergarage! Elf! Vast boven zat ruimte."
Dus, met een subtiel tikje op de toeter - werkelijk, het was nauwelijks meer dan een vriendelijk kuchje van mijn auto - probeerde ik de bestuurder voor mij op andere gedachten te brengen. Helaas. Hij gaf geen krimp. In plaats daarvan keek hij in zijn spiegel en maakte een handgebaar dat overduidelijk betekende: “Relax, man.”
Relax? RELAX?! Op dat moment voelde ik hoe mijn innerlijke reptiel uit zijn winterslaap ontwaakte. Het stoom begon zachtjes uit mijn oren te komen. En alsof dat nog niet genoeg was, hoorde ik mijn vrouw naast me zeggen: “Die man kan er ook niets aan doen, hoor.”
Dat was het moment waarop mijn zen volledig verdampte. Van relaxt naar boos in precies twee seconden. Het reptielenbrein had het stuur overgenomen, en geloof me, dat brein heeft niet veel met kalmte en redelijkheid. Gelukkig kwam de auto voor ons uiteindelijk toch in beweging, en konden we verder. Maar mijn innerlijke storm was nog niet gaan liggen.
Later, toen de adrenaline was gezakt en mijn zenboekje weer voorzichtig naar de oppervlakte van mijn gedachten dreef, besloot ik eens te reflecteren op wat er was gebeurd. Waarom had ik zo heftig gereageerd? Was het de druk van de wachtende auto’s achter me? De ogenschijnlijke laksheid van de bestuurder voor me? Of misschien gewoon een beetje alledaagse stress die zich een weg naar buiten baande?
Hoe dan ook, het was een waardevol moment van zelfinzicht. Want laten we eerlijk zijn, niets menselijks is mij vreemd. En zoals Nico Tydeman ons al leerde in dat kleine maar wijze boekje: het temmen van de os is een proces. Soms denk je dat je hem in de hand hebt, maar dan blijkt dat je eigenlijk gewoon achter hem aan rent. Het is een kwestie van blijven oefenen. Dus wie weet, misschien lukt het me de volgende keer om mijn innerlijke reptiel een koekje van eigen deeg te geven. Of in elk geval wat rustgevende ademhalingsoefeningen.
jacco
Reactie plaatsen
Reacties