Les 130 – Het is onmogelijk twee werelden te zien
Over liefde, afhankelijkheid en volwassen worden
Bij het overdenken van les 130 uit Een Cursus in Wonderen "Het is onmogelijk twee werelden te zien" viel voor mij een kwartje. Deze les confronteert je met een fundamentele waarheid: je kunt niet tegelijkertijd vasthouden aan angst en liefde. Je kunt niet zowel leven vanuit het idee dat je afhankelijk bent van iets buiten jezelf, als vanuit het besef dat alles wat je nodig hebt al in je is. Je zult moeten kiezen.
In die keuze, die innerlijke verschuiving, zit voor mij de essentie van volwassen worden.
We leren kinderen van jongs af aan om zelfstandig te worden. Je leert je veters strikken, je kamer opruimen, uiteindelijk zelf boodschappen doen, koken, belasting betalen. Kortom: je leert functioneel overleven in deze wereld. Maar één essentieel aspect blijft vaak onderbelicht, of wordt zelfs actief onderdrukt: het vermogen om onvoorwaardelijke liefde te ervaren in jezelf.
Liefde leren ervaren zonder voorwaarden
De meeste mensen groeien op met het idee dat liefde iets is wat je ontvangt van buitenaf. In het begin van je leven is dat logisch. Je bent afhankelijk van je ouders of verzorgers, en de liefde die je daar wel of niet ontvangt, vormt de blauwdruk voor je latere relaties. Vaak zit er aan die liefde een voorwaarde vast: je moet je goed gedragen, hard werken, dankbaar zijn, presteren, aanpassen. Dit creëert, bewust of onbewust, een systeem van afhankelijkheid.
Wat je dan leert, is: ik ben pas oké als iemand anders mij dat bevestigt. Ik ben pas geliefd als ik iets doe of iets ben wat ‘de ander’ goedkeurt. Dit mechanisme zie je overal terug: in ouder-kindrelaties, in romantische relaties, op de werkvloer, in religieuze systemen. Het is een diepgewortelde machtsstructuur waarin afhankelijkheid wordt onderhouden en soms zelfs als deugd gepresenteerd wordt.
De wereld van angst en de wereld van liefde
Les 130 zegt: Het is onmogelijk twee werelden te zien. Wat mij daarin raakt is het inzicht dat je ofwel leeft in een wereld die gebaseerd is op angst en schaarste, de wereld waarin liefde een beloning is voor goed gedrag, óf in een wereld van liefde, waarin liefde je natuurlijke staat is. Die twee werelden zijn onverenigbaar. Je kunt niet een beetje in de ene en een beetje in de andere zijn. Je zult moeten kiezen waar je jouw vertrouwen en aandacht op richt.
Zolang je gelooft dat liefde van buiten moet komen, blijf je kwetsbaar, manipuleerbaar en onzeker. Maar op het moment dat je ervaart, niet alleen begrijpt, maar echt ervaart, dat liefde in jezelf zit, verandert alles. Je beseft dat liefde geen ruilmiddel is, geen beloning, maar je geboorterecht. Je hebt er niets of niemand voor nodig. Die ervaring is diep helend. En die ervaring markeert, wat mij betreft, het echte volwassen worden.
Innerlijke vrijheid begint bij zelfliefde
Onvoorwaardelijke liefde leren ervaren is geen narcisme. Het is juist het tegenovergestelde. Het is het besef dat jij, net als ieder ander, liefde bént. Niet omdat je iets hebt gedaan, maar omdat je bestaat. En vanuit die ervaring kun je anderen ook werkelijk zien zoals ze zijn, zonder oordeel of projectie.
Ik hoorde laatst iemand zeggen: “In mijn praktijk zie ik meer volwassen pubers dan je zou denken.” Dat raakte me. Want het bevestigt wat ik al langer voel: veel mensen groeien wel lichamelijk op, maar blijven geestelijk en emotioneel in een kindrol hangen. Niet omdat ze dat willen, maar omdat ze nooit geleerd hebben hoe het anders kan. Ze hebben nooit iemand gehad die hen liet ervaren dat liefde van binnen komt, dat ze zelfvoorzienend zijn in liefde.
Dat is wat we zouden moeten doorgeven. Niet alleen veters strikken en huiswerk maken, maar ook: hoe je thuiskomt in jezelf. Hoe je naar binnen keert en ontdekt dat daar iets is wat niet afhankelijk is van omstandigheden. Dat daar vrede is. Dat daar liefde is.
Jij bent de bron
Als je dit leest en je herkent je hierin, weet dan: je bent niet alleen. En het is nooit te laat om opnieuw te leren kijken. De wereld van liefde is er altijd. Je hoeft er alleen maar voor te kiezen. Niet door je tegen de wereld van angst te verzetten, maar door er niet meer in mee te gaan. Door terug te keren naar wie je werkelijk bent.
Daar begint ware volwassenheid: in het erkennen van je eigen bron. In het loslaten van de illusie dat liefde van buiten moet komen. In het herinneren van wat altijd al waar was.
Jacco
Reactie plaatsen
Reacties