Wie ben ik? – Les 230 van Een Cursus in Wonderen
Vandaag ben ik aangekomen bij les 230 van Een Cursus in Wonderen. De les stelt een eenvoudige maar diepgaande vraag: “Wie ben ik?”
Toen ik begin dit jaar begon met de Cursus, voelde dit niet zomaar als een studie of een oefening. Het was een antwoord op een innerlijke roep die eind 2024 in mij wakker werd. Al jaren stond het boek in mijn kast, maar pas toen was de tijd rijp. Er gebeurde iets dat ik niet langer kon negeren: een ervaring die mijn kijk op mezelf en de wereld veranderde. Sindsdien deel ik mijn reis in filmpjes en teksten online, met de intentie om mezelf én anderen te inspireren.
Die zoektocht is niet nieuw. Vele jaren heb ik mij verdiept in spiritualiteit en levensvragen, onder andere via Zen-boeddhisme. Wat mij altijd trof, is dat spirituele tradities en wijsheidsteksten steeds weer dezelfde boodschap geven: geluk vind je niet in identificatie met je baan, geld, status of bezit. En toch… telkens wanneer ik probeerde die identificaties los te laten, bleef er een leegte achter. Alsof ik wel wist wat ik níét was, maar nog niet helder had wat ik wél was.
Eind vorig jaar veranderde dat. Op een ochtend ervoer ik iets dat voorbijging aan woorden. Een diep weten, een herinnering bijna. Het was alsof het antwoord op die ene grote vraag – “Wie ben ik?” – zich zacht maar onmiskenbaar aandiende. Niet als een theoretische gedachte, maar als een gevoel van thuiskomen.
Sindsdien helpt Een Cursus in Wonderen me om dat inzicht te verdiepen en vast te houden. De Cursus zegt dat je ware identiteit niet ligt in wat je doet of bezit, maar in het bewustzijn dat je deel uitmaakt van Liefde zelf. De leegte die ik jarenlang ervoer wanneer ik mijn oude identificaties losliet, kwam simpelweg doordat ik nog niet de stap had gezet naar dat andere weten: dat ik niet mijn rol, niet mijn gedachten, niet mijn bezit ben – maar dat ik deel ben van een eeuwige bron van Liefde, die niets nodig heeft om compleet te zijn.
De vraag “Wie ben ik?” is dus geen intellectuele puzzel, maar een uitnodiging om te herinneren. Om los te laten wie je denkt dat je bent, en stil te vallen in wie je werkelijk bent. Daarin ligt een rust die voorbijgaat aan woorden, en een vreugde die niet afhankelijk is van omstandigheden.
Wat mij raakt is dat dit pad geen eenzame weg hoeft te zijn. Door mijn ervaringen en inzichten te delen hoop ik anderen te inspireren, net zoals ik zelf word geraakt en gesteund door de woorden van leraren, boeken en mensen die hun pad bewandelen.
Misschien is dat ook wel het mooiste antwoord op de vraag “Wie ben ik?”:
Niet een losse persoonlijkheid die zoekt naar betekenis, maar een deel van een groter geheel. Een uitdrukking van Liefde, die zichzelf herinnert en deelt.
Jacco