Les 195 uit Een Cursus in Wonderen draagt de krachtige titel:
“Liefde is de weg die ik in dankbaarheid ga.”
Het is een eenvoudige zin, maar met een diepe spirituele lading. Deze les nodigt ons uit om te beseffen dat liefde geen doel is dat we ergens in de toekomst bereiken, maar een pad dat we nú kunnen gaan. Liefde is niet iets wat we buiten onszelf hoeven te zoeken. Het is wat we zijn.
Dankbaarheid is hierin de sleutel. Niet een vluchtige dankbaarheid die afhankelijk is van omstandigheden, maar een die dieper gaat: onvoorwaardelijke dankbaarheid.
Wat betekent dat?
Onvoorwaardelijk dankbaar zijn betekent dat je niet wacht tot alles in je leven “goed” is voordat je dankbaar kunt zijn. Het betekent dat je besluit om in het moment te kijken naar wat er wel is. Naar wat je draagt, voedt, ondersteunt, ook al is het niet altijd zichtbaar op het eerste gezicht.
Zelfs in periodes van twijfel, verlies of ongemak, nodigt deze les je uit om je hart open te stellen voor liefde door dankbaar te zijn. Voor het kleine, het stille, het eenvoudige. Voor inzichten die voortkomen uit pijn. Voor de mensen die je spiegelen. Voor de kracht in jezelf die telkens weer opstaat.
Wanneer we onvoorwaardelijk dankbaar zijn, keren we terug naar liefde. Niet als romantisch ideaal, maar als innerlijke zekerheid. Dan wordt liefde niet alleen een mooi woord, maar een richtingaanwijzer voor hoe we ons leven willen leven.
Liefde vraagt niets, maar geeft alles. En dankbaarheid opent ons om dat te ontvangen.
Wie bereid is om dankbaarheid te beoefenen, zonder voorwaarden, zal merken dat de weg zich vanzelf ontvouwt. Dan hoef je het pad niet meer te forceren of te begrijpen. Je weet dat liefde de weg is, en dat je gedragen wordt.
Jacco