Les 142 ECIW – Dankbaarheid en Eenheid als Weg naar Werkelijke Vrede
Er zijn van die dagen waarop je, zonder directe aanleiding, ineens voelt dat alles klopt. De zon schijnt misschien net wat helderder, mensen glimlachen je toe, en er lijkt een onverklaarbare rust in je hart. Dat zijn de momenten waarop je heel even door de sluier van het ego kijkt en iets groters voelt: verbondenheid, liefde, dankbaarheid. Les 142 uit Een Cursus in Wonderen nodigt je uit om dit soort momenten niet als toeval te zien, maar als herinneringen aan wat je werkelijk bent.
"Ik dank mijn Vader voor Zijn gaven aan mij."
Dankbaarheid in de context van de Cursus gaat veel verder dan een beleefd “dank je wel”. Het is een staat van zijn, een innerlijke erkenning dat alles wat werkelijk waarde heeft — vrede, liefde, vreugde — ons voortdurend wordt geschonken. Niet omdat we het verdienen door goed gedrag, maar omdat het onze natuur is.
In een wereld die draait om prestaties, vergelijken en streven naar ‘meer’, kan het lastig zijn om te erkennen dat we niets hoeven doen om deze gaven te ontvangen. Ze zijn er al. De enige voorwaarde is dat we ons ervoor openstellen.
"Laat ik mij herinneren dat ik één ben met God."
Dit is misschien een van de meest radicale uitspraken uit de hele Cursus. Eén zijn met God betekent: volledig onschuldig, volmaakt heel, onkwetsbaar, vrij van angst. Niet zoals God — maar één met God. Geen afgescheiden zelf, geen ikje dat moet vechten om te overleven of bewijzen dat het ertoe doet.
Het is een oproep tot herinnering. Geen nieuwe toestand die je moet bereiken, maar een waarheid die je simpelweg vergeten bent. En juist in het herinneren ontstaat heling.
De vergeten sleutels en de dankbaarheid die volgde
Laatst stond ik bij mijn auto, klaar om naar een belangrijke afspraak te gaan. Maar... geen sleutels. Niet in mijn jaszak, niet in mijn tas, nergens. Mijn eerste impuls was irritatie, een innerlijke tirade: “Dit kan ik er nu echt niet bij hebben. Waarom gebeurt dit altijd op het verkeerde moment?”
Maar omdat ik die ochtend deze herhalingsles had gelezen, besloot ik — niet zonder moeite — even stil te worden. Ik sloot mijn ogen en zei zachtjes tegen mezelf:
“Laat ik mij herinneren dat ik één ben met God.”
Iets in mij ontspande. De paniek zakte weg. Ineens hoorde ik een klein stemmetje in mijn hoofd zeggen: “Kijk op het dressoir in de gang.” En ja hoor — daar lagen ze.
Ik liep naar buiten en voelde me ineens dankbaar. Niet omdat ik de sleutels had gevonden, maar omdat ik me herinnerde dat ik altijd toegang heb tot innerlijke rust, zelfs als dingen niet gaan zoals ik wil.
“Ik dank mijn Vader voor Zijn gaven aan mij.” – het werd ineens heel concreet.
De uitnodiging van vandaag
Les 142 nodigt ons uit om te leven vanuit een ander uitgangspunt. Niet langer vanuit tekort, schuld of angst, maar vanuit overvloed, eenheid en dankbaarheid. Dat is geen zweverige boodschap, maar een zeer praktische weg. Want wie zich herinnert dat hij één is met God, reageert anders. Luistert anders. Kiest anders.
Dus vandaag, als je verzeild raakt in frustratie of haast, probeer dan even stil te worden. Herhaal zachtjes deze les:
“Laat ik mij herinneren dat ik één ben met God.”
“Ik dank mijn Vader voor Zijn gaven aan mij.”
Je hoeft het niet perfect te doen. Je hoeft het alleen maar te willen. En dat is genoeg om de deur naar vrede weer op een kier te zetten.
Jacco
Reactie plaatsen
Reacties