Het verlangen om gezien te worden
(Verhaal van een stille revolutie)
Soms overvalt het me ineens.
Dat gevoel van...
"Zie je me eigenlijk wel?"
"Vond je me aardig genoeg?"
"Pas ik hier wel?"
Alsof er diep in mij een klein jongetje zit
die zich afvraagt of hij nog mee mag doen.
Vroeger vocht ik daartegen.
Of ik probeerde het op te lossen.
Door harder m’n best te doen. Vriendelijker te zijn. Onmisbaar te worden.
Altijd net iets teveel mezelf aanpassen.
Tot ik op een dag stil werd.
En die stem in mij niet meer afwees,
maar zachtjes antwoordde:
"Ik zie je.
Je mag er zijn.
Je bent al goed."
Sindsdien verandert er iets.
Niet ineens, niet perfect,
maar langzaam, eerlijk, van binnenuit.
Ik realiseer me:
Het verlangen om gezien te worden
mag bestaan.
Maar mijn vrede hangt er niet meer vanaf.
Want ik begin mezelf te zien.
En dat is misschien wel de mooiste vorm van thuiskomen.
Jacco
Reactie plaatsen
Reacties