"Ongemak" – Kun jij zijn zonder afleiding?
Hoe voel jij je eigenlijk zonder afleiding?
Ik weet nog goed dat ik me daar vaak ongemakkelijk bij voelde. Zonder iets om mijn aandacht op te richten. Muziek, een gesprek, een gedachte, een doel, voelde het al snel alsof er iets mis was. Alsof er een leegte was die gevuld moest worden. Alsof ik moest doen om te zijn.
Vandaag, bij les 114 van Een Cursus in Wonderen, had ik ineens een glashelder inzicht. Deze les bracht me weer terug bij iets wat ik al vaker heb ervaren, maar soms even vergeet: In het NU zijn is onze natuurlijke staat. Niet iets wat je moet bereiken, maar iets wat je simpelweg toelaat.
De lessen in de Cursus zijn waanzinnig waardevol. Toch zijn ze niet het eindstation. Ze wijzen ergens naartoe. Net als een wegwijzer op een kruispunt: die is handig, maar uiteindelijk gaat het om waar je naartoe gaat, niet om de paal zelf. Wat ze aanwijzen is die stille, diepe aanwezigheid in jezelf "het NU".
In mijn leven heb ik veel gemediteerd, in verschillende tradities. Rinzai Zen, waar je je ademhaling telt. En Soto Zen, waar je simpelweg zit, zonder doel, zonder actie, puur aanwezig. Beide hebben me geholpen. Maar ook daar geldt: de oefening zelf is niet heilig. Wat je leert door de oefening, dát is het goud. En dat is: aanwezig zijn in het moment. Dat is iets wat je de hele dag kunt. En daar is niet perse een meditatie matje voor nodig.
In het begin voelde ik me daar totaal niet op mijn gemak bij. Ik was verslaafd aan gedachten. Aan plannen, analyseren, herinneren, dagdromen, piekeren. Gedachten gaven me houvast. Ze gaven me het gevoel dat ik bestond, dat ik controle had. Het was mijn normale staat van zijn geworden. Dacht ik.
Nu zie ik iets totaal anders: Ware inzichten komen wanneer ik niet afgeleid ben van het nu. Wanneer ik stil ben. Wanneer ik niet iets probeer vast te houden, maar gewoon ben. Dan komt er ruimte. En in die ruimte kan intuïtie, inspiratie, liefde en rust vanzelf binnenstromen.
Stel jezelf eens de vraag:
Kun jij wandelen in stilte? Of hardlopen zonder muziek?
Niet als een prestatie, maar als een oefening in overgave. In aanwezig zijn. In je ongemak durven ontmoeten.
Want dat ongemak, dat is vaak niets anders dan de ontwenningsverschijnselen van een brein dat gewend is aan constante input. Maar als je daar even doorheen durft, openbaart zich iets ongelooflijk moois. Je ware zelf.
Dus als je de volgende keer merkt dat je grijpt naar je telefoon, je playlist, je to-do lijst…
Neem dan eens een adempauze.
Voel.
Luister.
Ben.
Want daar, precies daar, vind je vrede.
Niet in een boek, een les of een techniek.
Maar in het pure, stille, onaangetaste NU.
Jacco
Reactie plaatsen
Reacties